Prezentujemy wykaz aktualnych wystaw w Muzeum Architektury we Wrocławiu. Zapraszamy do ich odwiedzenia, który można połączyć ze spędzeniem miłego weekendu w tym pięknym mieście.
Architekt Oscar Niemeyer. Brasilia
15.12.2008- 08.02.2009
Nie pociągają mnie kąty proste, ani sztywne, twarde, wytworzone przez człowieka linie. Pociągają mnie swobodnie płynące, zmysłowe krzywizny. Krzywizny, które odnajduję w górach mojego kraju, meandrach jego rzek, falach oceanu, w ciele ukochanej kobiety. To krzywizny budują wszechświat – cały zakrzywiony wszechświat Einsteina.
Oscar Ribeiro de Almeida Niemeyer Soares Filho
Prezentowana w Muzeum Architektury we Wrocławiu wystawa Architekt Oscar Niemeyer. Brasilia przedstawia największe dzieło ostatniego żyjącego klasyka modernizmu, Oscara Niemeyera – Brasilię, widzianą za pośrednictwem obiektywu Damjana Prelovška, wybitnego słoweńskiego historyka architektury. W niezwykłych formach budynków Niemeyera często trudno na pierwszy rzut oka odgadnąć przypisaną im funkcję. Utrwalone na fotografiach, oświetlone silnym słońcem tropików, kompozycje brył stają się abstrakcyjnymi dziełami sztuki.
Pod koniec 2007 roku Niemeyer skończył 100 lat. Okrągłe urodziny uczcił otwarciem najnowszego zaprojektowanego przez siebie budynku – Teatro Popular w Niteroi. Ciągle aktywny mentor światowej architektury, w początkowych latach twórczości zafascynowany pracami Le Corbusiera, szybko odkrył swoją drogę, którą konsekwentnie podąża do dziś. Jego budynki, kształtowane miękkimi, krzywymi liniami, przypominają abstrakcyjne rzeźby. Jak sam mówi, ich forma wynika z inspiracji naturą, krajobrazem, głównie jego rodzinnej Brazylii. Z tego powodu są często określane mianem krytycznego regionalizmu, jednak ich oddziaływanie przekroczyło granice kraju, wpływając na obraz architektury 2 połowy XX wieku na całym świecie.
Najsłynniejszym dziełem Niemeyera jest właśnie Brasilia – zaprojektowana wspólnie z Lucio Costą nowa stolica kraju. Zupełnie nowe miasto wzniesione na przełomie lat 50-tych i 60-tych zgodnie z najnowocześniejszymi wówczas wytycznymi architektury i urbanistyki, stanowi cel pielgrzymek architektów i miłośników sztuki z całego świata, a zaprojektowane przez Niemeyera budynki użyteczności publicznej bez wyjątku stały się ikonami modernizmu. Całe miasto już w 1986 roku zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Wrocławskie Hale Targowe – STULECIE POWSTANIA 1908-2008
16.12.2008 - 15.02.2009
Hale targowe we Wrocławiu przy ulicy Piaskowej 17 (I) i ulicy Kolejowej 43–45 (II) zostały zbudowane według projektu Richarda Plüddemanna i Heinricha Küstera w latach 1906–1908. Planowana z dużym rozmachem przez wrocławski magistrat od 1881 roku budowa zespołu hal targowych, usytuowanych między centrum i przedmieściami miasta, została częściowo zrealizowana 5 X 1908 roku, gdy dwie niemal bliźniacze budowle jednocześnie oddano do użytku. Tego samego dnia zlikwidowano wszystkie otwarte targowiska w mieście.
Budynki hal o uproszczonych formach neogotyckich, murowane z cegły, ozdobiono secesyjną kamienną dekoracją w obrębie szczytów i portali. Motywy roślinno-zwierzęce i figuralne nawiązywały do funkcji budowli. Rzeźby wykonali między innymi: Carl Ulbrich i Johann Kiunka. W wysokich, jasnych wnętrzach o układzie bazylikowym zastosowano nowatorską konstrukcję nośną w formie parabolicznych wiązarów żelbetowych o rozpiętości 19 m i wysokości 17 m, wyprzedzającą podobne rozwiązania europejskie z lat 20. XX wieku. Forma wiązarów doskonale odpowiadała własnościom materiału i warunkom statycznym, umożliwiała osiągnięcie efektu niezwykłej lekkości konstrukcji. Jej ogólną ideę nakreślił Heinrich Küster, szczegółowe rysunki i obliczenia statyczne opracowali inżynierowie firm wykonawczych „Lolat-Eisenbeton” i „Carl Brandt”. Koszty wykonania i eksploatacji hal żelbetowych były niższe niż dotychczas budowanych hal żelaznych, lepiej odpowiadały też wymaganiom higieniczno-sanitarnym. Na żelbetowych łukach zachowano fakturę drewnianego szalunku i pokryto geometrycznym, kolorowym rysunkiem podkreślającym ich formę według projektu Georga Heintze.
Hale targowe zbudowano jako podpiwniczone, trójnawowe, z galeriami, o powierzchni zabudowy 3776 m2 (Hala I) i 3500 m2 (Hala II). Obie budowle wyposażono w nowoczesne urządzenia techniczne i sanitarne: chłodnie o kontrolowanej wilgotności i wymianie powietrza, wodę bieżącą, wentylację mechaniczną, windy. W przyległych budynkach znajdowały się: oddział kasy oszczędności, gospoda, mieszkania urzędników, biura. Obok Hali II zbudowano gmach zawodowej szkoły uzupełniającej. Wrocławskie hale były pierwszymi niemieckimi halami targowymi z betonu zbrojonego, należały do najlepszych i najwcześniejszych przykładów zastosowania żelbetu w budowli użyteczności publicznej w Europie. Ich wnętrza stały się we Wrocławiu zapowiedzią epoki architektury funkcjonalizmu.
Baza
Regionalny Przegląd Architektury
06.02.2009 – 22.03.2009 (wernisaż w piątek 6 lutego 2009 roku o godz. 17.00)
Informacje w W-A.pl > > >
„Bruno Taut- mistrz kolorowego budownictwa w Berlinie” , „Mieszkać w światowym dziedzictwie?- Modernistyczne osiedla Berlina.”
Wystawa czynna: 12.02.2009 – 19.04.2009
Obie wystawy łączy osoba wybitnego niemieckiego architekta Bruno Tauta, który zaprojektował 4 z 6 wspomnianych osiedli. Z okazji 125 rocznicy urodzin Tauta Berliński Werkbund postanowił przypomnieć jego twórczość poświęcając mu zarówno książkę, jak i ekspozycję, która podróżując po Europie popularyzuje jego dokonania. Na wystawie każde z architektonicznych dzieł Tauta jest drobiazgowo zaprezentowane m.in. z uwzględnieniem etapu realizacji i obecnego stanu zachowania. Jego architektura, po współczesnej rewitalizacji, mimo upływu ponad 80 lat, prezentuje się nadal interesująco.
W tej sytuacji nie dziwi, że 6 współprojektowanych przez niego osiedli berlińskich (m.in. Schillerpark, Britz), o których mówi druga wystawa, trafiło na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO. Te powstałe między 1913 a 1934 rokiem osiedla mieszkaniowe stanowiły odpowiedź berlińskich architektów na potrzeby mieszkaniowe społeczeństwa w dobie kryzysu po I wojnie i w latach 20-tych. Ta wysokich lotów architektura postawiła na budynki z mieszkaniami posiadającymi kuchnie, łazienki, balkony, w przeciwieństwie do wcześniejszych czynszowych kamienic, które charakteryzowały się ciemnymi studniami podwórzowymi, suterynami i oficynami. Taut i pozostali architekci modernistycznych osiedli projektowali budynki z uwzględnieniem najbliższego otoczenia, tak aby wpuścić do mieszkań jak najwięcej światła, powietrza i słońca. Dla Tauta równie istotny, co powyższe cele był kolor jego architektonicznych realizacji.
Powstałe wówczas w Berlinie osiedla, znalazły się na Liście Światowego Dziedzictwa Kulturowego, gdyż zainspirowały przełom w budownictwie mieszkaniowym i stały sie wzorcem dla architektury XX wieku.
MARIAN FIKUS - Twórczość
19.02.2009 - 29.03.2009
Z okazji 45-lecia twórczości prof. Mariana Fikusa, laureata Nagrody Honorowej SARP w 2008 roku, pokazane zostaną prace składające się na bogaty dorobek poznańskiego artysty. Będziemy mogli zobaczyć twórczość architektoniczną - plansze, które będą reprezentować architekturę już zbudowaną jak i projekty - w tym dorobek konkursowy z lat 1963-2008. Ponadto zobaczymy akwarele, twórczość rysunkowo-malarską obejmującą studia autopsyjne, prace zalążkowe a także notatki z podróży. Artystę interesuje problematyka struktur architektonicznych, małych elementów architektonicznych w przestrzeni jak i zagadnienia dotyczące całych przestrzennych zespołów urbanistycznych.
