Indywidualne oprowadzanie - Szczególne miejsca. Idee do zamieszkania...

Indywidualne oprowadzanie przez przewodnika po wystawie „Szczególne miejsca. Idee do zamieszkania. Kolekcja Sztuki Współczesnej Fundacji “la Caixa” w cenie biletu wstępu do galerii. Podczas trwania wystawy w każdy wtorek, środę i sobotę między godziną 17.00 a 19.00 będzie do Państwa dyspozycji przewodnik, który przybliży historię kolekcji „la Caixa”, wyjaśni jakie były kryteria jej powstawania, opowie o przemianach minimalizmu na podstawie konkretnych dzieł i przedstawi biografie ich autorów. W przystępny sposób odkryje przed Państwem problemy sztuki współczesnej. Obecność przewodnika będzie także okazją do uzyskania odpowiedzi na pytania rodzące się w trakcie zwiedzania.             

Masz pytanie?

Zaintrygowało Cię szczególnie któreś z dzieł?

Chcesz się dowiedzieć czegoś więcej o artyście?

A może potrzebujesz jakiejś wskazówki?

W podanych wyżej godzinach i w cenie biletu wstępu do galerii.

Popołudniowe dyżury przewodnika pozwolą Państwu na odwiedzenie wystawy w dogodnych godzinach w tygodniu oraz w sobotnie popołudnie.

Przewodnik przedstawi historię kolekcji, biografie twórców oraz opowie o każdej pracy prezentowanej na wystawie. W interesujący sposób przybliży i wyjaśni problemy sztuki współczesnej.

 

Kolekcja Sztuki Współczesnej Fundacji „la Caixa” należy do najważniejszych zbiorów sztuki współczesnej w Hiszpanii. Gromadzi prace czołowych artystów ostatniego trzydziestolecia w liczbie ponad siedmiuset dzieł: obrazów, rzeźb, fotografii, wideo oraz instalacji. Począwszy od wcześniejszych prac reprezentujących kierunki, takie jak minimalizm, arte povera, aż po malarstwo ekspresjonistyczne i rzeźbę lat 80., kolekcja obejmuje twórczość znanych i wschodzących artystów, oferując bogaty przegląd tendencji współczesnej sztuki.

Wystawa w Zachęcie zaprezentuje wybór dzieł z kolekcji, wywodzących się z tradycji minimalizmu. Uznanie minimalizmu za jeden z głównych nurtów nowoczesności nie jest już podyktowane, jak to było w momencie jego narodzin, postrzeganiem go jako spadkobiercy konstruktywizmu czy też oceną jego roli w procesie ponownego uznania obiektu w sztuce. Ekspozycja ta uwydatni zawarty w minimalizmie potencjał konstruowania szczególnych przestrzeni, gdzie mogą rozwijać się różnorodne idee i doświadczenia opisujące nasz sposób życia we współczesnym świecie.

Procesom oczyszczania formy, przestrzennego zróżnicowania i ekspansji, wyróżniającym minimalizm od początku jego zaistnienia aż po jego aktualne wcielenia, towarzyszy odwrotne zjawisko – stopniowe wypełnianie wolnej dotychczas przestrzeni treściami biograficznymi, społecznymi oraz historycznymi.

Na wystawie przedstawimy prace następujących artystów:

Absalon, Txomin Badiola, Daniel Buren, Tony Cragg, Katharina Fritsch, Luis Gordillo, Rodney Graham, Peter Halley, Joan Hernández Pijuan, Pello Irazu, Donald Judd, Robert Mangold, Agnes Martin, Allan McCollum, Gerhard Richter, Robert Ryman, Richard Serra, Ettore Spaletti, Haim Steinbach, Robert Therrien, James Turrell.

kurator Mariano Navarro, Fundacja „la Caixa”

Wystawa zorganizowana we współpracy z Kolekcją Sztuki Współczesnej Fundacji „la Caixa”.

patroni medialni: Gazeta Wyborcza, Polityka, Telewizja Polska, TOK FM, The Warsaw Voice, Onet.pl, EMPiK  

* * *

Wystawa w Zachęcie zaprezentuje wybór dzieł z Kolekcji Sztuki Współczesnej Fundacji „ la Caixa ”, wywodzących się z tradycji minimalizmu.

Dzisiejsze pojmowanie minimalizmu jako jednego z filarów sztuki współczesnej nie jest podyktowane, jak to było kiedyś, jego statusem spadkobiercy tendencji konstruktywistycznych czy rolą w redefiniowaniu przedmiotu sztuki, lecz raczej zdolnością minimalizmu do konstruowania szczególnych miejsc – miejsc ekspresji różnorodnych idei i doświadczeń, tworzących i opisujących sposób życia w dzisiejszym świecie.

Do postępującej redukcji formy, konkretyzacji i ekspansji rozmiarów dzieł, charakteryzujących minimalizm od momentu powstania aż do jego dzisiejszych wcieleń, możemy dodać pozornie przeciwstawne zjawisko: stopniowe wypełnianie pustej przestrzeni biograficznymi, społecznymi, a nawet historycznymi treściami.

W ystawa „Szczególne miejsca. Idee do zamieszkania” odzwierciedla pierwszą zasadę przewodnią kolekcji „la Caixa”. Kolekcja ta nie jest listą obecności wielkich nazwisk w historii sztuki współczesnej; jej twórcy dążyli raczej do ustanowienia dialogu między dziełami wybranymi ze względu na ich indywidualne znaczenie i reprezentowaną przez nie zdolność podjęcia rozmowy z innymi pracami.

Wystawa pozwala też przyjrzeć się podstawowemu kryterium tworzenia kolekcji: obejmuje prace artystów znanych już w latach 60. i 70. – jak Donald Judd czy Richard Serra – będących prekursorami wobec tych, których dzieła stanowią trzon kolekcji. Dzieła Judda i Serry pochodzą jednak z lat 80. i 90., są to więc prace nowsze, ale odnoszące się do swego źródła i chronologicznego centrum. Jedynym wyjątkiem jest Afrum Red, magiczna instalacja Jamesa Turrella z roku 1967, zamykająca ekspozycję jako dowód przedłużonej żywotności pewnych form sztuki.

Prace zaprezentowane są w czterech indywidualnych i niezależnych przestrzeniach, a ich wspólny mianownik wyznacza wideo Absalona Projekt wnętrza mieszkalnego (1991), w małej przestrzeni przy wejściu – jest nim idea pozornie nagiej, aseptycznej przestrzeni przeznaczonej dla zwykłych działań życiowych, do wypełniania pustki równie nieznaczącą zawartością.

Aluzja do domu jako budynku i jako wnętrza mieszkalnego czytelna jest w pracach Daniela Burena, Roberta Therriena, a także Rodneya Grahama – ta ostatnia poprzedza instalację Jamesa Turrella, charakteryzującą się największym natężeniem iluzji. Ponownie mamy tu do czynienia z kluczowym pojęciem miejsca jako generatora idei. Dwie większe przestrzenie kontrastują prace, reprezentujące zdecydowaną surową linię minimalistyczną i mniej zdecydowaną, chociaż powiązaną z tamtą, linię postminimalistyczną – bez wątpienia dwa z najbardziej wpływowych i kluczowych nurtów na scenie artystycznej – z kierunkami rozwoju i punktami dojścia tradycji minimalistycznej oraz określającej ją wrażliwości w ciągu trzech ostatnich dziesięcioleci.

Szeptowi lub ciszy w obrazach Agnes Martin, Roberta Rymana lub Gerharda Richtera towarzyszą interwencje w krajobraz i w przestrzeń architektury Joana Hernández Pijuana czy Roberta Mangolda, oraz przestrzenna i wolumetryczna świadomość Richarda Serry czy delikatnego Ettore Spallettiego. Ich dzieła zestawione ze sobą, podejmują rodzaj dialogu, oparty na wspólnej monochromatyczności, rozmaitości zastosowanych technik, upodobaniu do dużych wymownych powierzchni i pewności, że malarstwo jest znaczące poprzez swą fizyczną materialność i wewnętrzne własności. Te właśnie cechy malarstwa wciąż stoją na straży emocjonalnych i duchowych wartości dzisiejszej sztuki.

Zaproponowane przez Judda, którego możemy z powodzeniem uznać za prekursora i wybitnego teoretyka minimalizmu, pojęcie „specyficzności” ( specificity ) kontrastuje z wielodyscyplinarnymi technikami i narracjami, którymi posługują się młodsi obecni na wystawie artyści, chociaż ogromna większość z nich, podobnie jak sam Judd, skłania się raczej w stronę rzeźby i trójwymiarowych przedmiotów niż malarstwa. Wystawa obejmuje też prace innych twórców, jak Luis Gordillo, którzy – mimo, że uznanie ich za minimalistów byłoby błędem – posługują się typowym dla tego kierunku chłodem, obecnym w tej odmianie figuracji poszukującej tego, co mentalne i psychologiczne.

Łączy ich ze starszymi artystami podobny impuls pojęciowy, jednak dzieli tematyka i sposób inscenizacji. Poruszamy się tutaj między ironią i sarkazmem a smutną konkluzją, że bez względu na to, czy zastosowane formy są lepsze czy gorsze, komunikacja między ludźmi jest nieosiągalna. Wiele motywów i charakterystyk wydaje się wspólna dzisiejszym artystom, bez względu na sposoby dochodzenia do nich i ich realizacji. Przedmioty i style typowe dla społeczeństwa konsumpcyjnego wyrażone na wiele sposobów odnajdujemy w pracach Allana McColluma, Petera Halleya, Haima Steinbacha i Kathariny Fritsch. Niejasność czy raczej wieloznaczność współczesnego przedmiotu sztuki manifestuje się w pracach wymienionych dotychczas artystów, a także Txomina Badioli, Pello Irazu oraz Tony’ego Cragga. Niektórzy z nich – jak Therrien czy Graham — wykorzystują meble, książki oraz obiekty należące do świata pozaartystycznego.

Kwestionowanie władzy wydaje się łączyć Judda, Steinbacha i McColluma, zaś symulacja i parodia obecne są w dziełach dwóch ostatnich oraz, między innymi, Grahama.

Składniki autobiograficzne pojawiają się w pracach Fritsch, Badioli i Gordillo, podobnie jak analiza społeczna i polityczna jest pożywką dla obrazów Halleya, instalacji Badioli czy religijnej myśli Fritsch.

Mariano Navarro